استاد حسن رحیم پور ازغدی: دو جا در قرآن کریم ،خداوند آداب معمول را کنار می گذارد و توهین می کند و به اصطلاح فحش می دهد، که البته توهین نیست بلکه بیان یک واقعیت است. یکجا رسماً می گوید الاغ، یکجا هم می گوید سگ، در آیه پنجم سوره مبارکه جمعه و در آیه یکصدو هفتاد و ششم سوره مبارکه اعراف. هر دو هم در مورد عالم نماى دینى است.
پخش آنلاین
[audio:http://dl.bachehayeghalam.ir/media/rahimpour/rahimpour-pajohesh-porsesh-ravesh-www.BGH.ir.mp3]
دانلود
دانلود به وسیله کد QR مخصوص تلفن همراه هوشمند:
کیفیت خوب
گزیده سخنرانی
پوشیدن لباس روحانیت و طلبه شدن، به لحاظ منزلت اجتماعى در طول تاریخ متفاوت است. یک زمانى کسى که طلبه می شد مورد تحقیر قرار می گرفت. در بین بستگان و فامیل و محله تحقیر می شد تا در سطح جامعه که از طرف حکومت سرکوب می شد.
یک وقت هایى هم طلبگى یک مزیت بوده است، مزیت علمى و اجتماعى و حتى مادّى. وقتى به روحانیت به عنوان یک شغل نگاه شود، آن وقت روحانى منزلت مدار می شود و در واقع خودمدار و خودمحور، نگاه می کند که چگونه رفتار کند یا با دین چگونه مواجه شود و به عبارت دیگر چه دینى را به جامعه عرضه کند تا منزلت اجتماعى خودش به عنوان صاحب یک شغل تامین شود.
اگر مخاطبش عوام است، او هم عوام پسند حرف می زند، اگر مخاطب بى دین است، مناسب حال او صحبت می کند، اگر مخاطبش مقدس مآب است، او هم سوپر مقدس می شود. چون هدف خدا نیست، هدف این است که او منزلت اجتماعى داشته باشد. باید محترم باشد و دستش را ببوسند و برایش وجوهات بیاورند. خلاصه اینکه او باید آقا باشد.
یک نوع نگاه هم به رسالت طلبگى و روحانیت، نگاه انبیائى است. انبیاء به مساله مخاطب توجه می کردند، به لحاظ نظرى و عملى و بعد نتیجه می گرفتند که وظیفه ما در قبال این مردم چیست. سطح مخاطب را حتماً لحاظ می کردند، انبیاء با همه یک جور حرف نزدند، اما با همه یک حرف زدند. اما کسانى که به طلبگى و تولى امر دین به عنوان یک کسب و کار نگاه می کنند، هرجایى یک حرف می زنند. تنوع در سبک نیست، در اصل بحث است. حلال و حرام خدا را تغییر می دهند، مهم نیست که در آن مساله ، شریعت مقدس چه خواسته است، مهم این است که چه چیز منافع آنها را تامین می کند. این همان بى دینى است در پوست دین. خداوند متعال هم در قرآن کریم، صریح ترین حملات و اهانت ها را به عالم نماى دینى می کند و بزرگترین تجلیل را هم از عالم دین می کند.
دو جا در قرآن کریم ،خداوند آداب معمول را کنار می گذارد و توهین می کند و به اصطلاح فحش می دهد، که البته توهین نیست بلکه بیان یک واقعیت است. یکجا رسماً می گوید الاغ، یکجا هم می گوید سگ، در آیه پنجم سوره مبارکه جمعه و در آیه یکصدو هفتاد و ششم سوره مبارکه اعراف. هر دو هم در مورد عالم نماى دینى است.
تعبیر الاغ و سگ درباره این اشخاص به کار رفته است. از آن طرف هم بزرگترین تجلیل ها از عالم وارسته می شود که خشیت واقعى خداوند، فقط سهم علما دانسته شده، چون واژه “انّما” در آیه بکار برده شده، یعنى فقط علما حقیقتاً اهل خشیتند. عالم و غیر عالم مساوى نیستند. “هل یستوى الذین یعلمون و الذین لا یعلمون” و این یک سوال همیشگى و مبنایى است.
