گوش فرا بده…
با دقت گوش فرا بده…
صدای قدمهایش را خواهی شنید.
اگر با گوش دل، گوش فر ادهی، زمزمه‌هایش را نیز خواهی شنید.
با که نجوا می‌کند؟
چه می‌گوید؟
…
با خدای خود چه می‌گوید؟
آیا ظهورش را از خدا طلب می‌کند؟
صدای قدمهای استوارش را نمی‌شنوی؟
با دقت گوش فرا بده…
به کجا می‌رود؟
نمی‌دانم.
شاید برای تسکین درد دردمندی به عیادتش می‌رود…
شاید می‌رود تا راه را به گمگشته‌ای نشان دهد…
شاید به دیدار یارانش می‌رود…
شاید به زیارت قبر بی نور و چراغ مادرش می‌رود…
شاید به کربلا می‌رود…
شاید به جمکران…
شاید…
شاید به کنار کعبه می‌رود.
گوش فرا بده…
با گوش دلت گوش فرا بده…
چه می‌گوید؟
چه می‌شنوی؟
ندای آسمانیش عرش را به لرزه می‌اندازد.
«انا بقیه الله»
به دقت گوش فرا بده.
آنچه می‌شنوی را با خودت زمزمه می‌کنی.«انا بقیه الله»!
آیا درست شنیده‌ای…
نوا، نوای آشنایست.
وصفش را زیاد شنیده بودی.
صدا، صدای منجیست.
آری.
هموست.
این صدا به دلت می‌نشیند.
مثل اینکه تمام هستی منتظر این ندا است.
از آدم تا خاتم.
از اولین تا آخرین.
آری…
ندای حق طلبی و مژده ظهورش را از هم‌اکنون می‌توان شنید.
پس با دقت گوش فرا دهیم.
با گوش دل گوش فرا دهیم.
نکند گوشهایمان را ببندیم.
یا خودمان نخواهیم که بشنویم.
ظهور نزدیک است.
آری
ظهور منجی نزدیک است.
پس بیایید منتظران واقی او باشیم.
آمین یا رب العالمین.
