ادبیات اعتراضی ایرانی، در سال‌های اخیر با سرعتی بسیار در حال پوست‌اندازی بوده و با ظهور شبکه‌های اجتماعی، حجم و عمق آن بسیار گسترده شده و انحصار تولید محتوا توسط بنگاه‌های رسانه‌ای دولتی و خصوصی مجوز داده شده توسط نهادهای حاکمیتی، شکسته و به کف جامعه منتقل شده است.
ناگفته پیداست که در این شرایط، کنترل حاکمیت بر عدم تولید و انتشار محتوا، یا کانالیزه کردن دستوری آن برای تولید کننده میدانی، عملاً امکان‌پذیر نیست و این حاکمیت است که باید بتواند خودش را با وضع موجود تطبیق دهد وگرنه همین اندک ضریب نفوذ رسانه‌ای که به لطف انحصار در اختیار دارد را نیز از دست خواهد داد.
محتوای صدا و سیما به صورت اخص، باید از نقش روابط عمومی نهادها خارج و به بطن جامعه منتقل شود.
ته نوشت:
دوباره تکرار می‌کنم، محتوا پادشاه است.
مهدی نیکخواه/
