نکته مهم در اختلاف نظرهای موجود درباره ژنو ۳ به تفاوت میان متن توافقنامه و متن بیانیه توضیحی ۵+۱ برمی‌گردد.
آن چیزی که ایسنا به عنوان متن توافقنامه منتشر کرد، درواقع متن بیانیه‌ای بود که آمریکا به نمایندگی از ۵+۱ در سایت کاخ سفید منتشر کرده بود. یعنی همان چیزی که اوباما و کری گفتند: تعطیلی اراک، از کار افتادن سه چهارم سانتریفیوژها، عدم شناسایی حق غنی‌سازی ایران و… در واقع این دو متن در تعهدات ۵+۱ مشابه‌اند ولی در تعهدات ایران به شدت متعارض‌اند و این یعنی اینکه معاهده مبهم است. تاکنون پنج کشور دیگر هم به بیانیه اعتراضی نکرده اند.
ولی آنچنان که رییس جمهور محترم به طور قاطع از ادامه‌ی غنی‌سازی آن هم به شیوه سابق سخن گفتند، معلوم می‌شود دولت هم از بی‌تعهدی دفعی و ناگهانی ۵+۱ آنهم دقایقی بعد از امضای توافقنامه بسیار ناراحت است و به همین دلیل هر دو طرف ادامه منازعه را به رسانه‌ها کشانده‌اند تا تفسیر خود از توافق ژنو ۳ را رسمیت ببخشند.
به عبارتی می‌توان گفت با اصرار آمریکا بر بیانیه‌ی خود، در عمل توافقی بین دو طرف اصلی یعنی ایران – آمریکا ایجاد نشده و برای ۵+۱ مبنای ارزیابی رفتار ایران پس از شش ماه همان تفسیر آمریکا خواهد بود نه تفسیر ما و اگر تفسیر ما مبنا بود، باید بر اساس ماده ۴ معاهده همه چیز همان ده سال پیش حل میشد.
هیچکس حق ندارد تیم مذاکره کننده را فریبکار بداند. از لحن و اخم وزیر همیشه خندان ما هم میشد فهمید که او هم از رفتار وزیر امورخارجه و رییس جمهور آمریکا آنهم پس از چند شبانه روز چانه زنی فشرده شوکه شده…
آیا شما از آمریکا غیر از این انتظار داشتید؟!
۱۵:۱۳ - دوشنبه ۱۳۹۲/۰۹/۴
